Το έργο καταγράφει την ήρεμη ομορφιά της φυσικής αψίδας στο Ετρενάτ, όμορφα πλαισιωμένη από τις απαλές κυματιστές του ωκεανού που φαίνεται να χορεύουν με ζωή. Οι απαλές, ευρείες πινελιές δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας, προκαλώντας τον θεατή να αλληλεπιδράσει μεταξύ της γης και της θάλασσας. Οι βράχοι υψώνονται επιβλητικά, οι ωχρές και ανοιχτόχρωμες κίτρινες αποχρώσεις συλλαμβάνουν το απαλό φως καθώς αντανακλάται στην επιφάνεια του νερού. Το βάθος του νερού εκφράζεται μέσω στρώσεων πράσινου και μπλε, μεταφέροντας τόσο κίνηση όσο και ηρεμία.

Η χαρακτηριστική τεχνική του Μονέ είναι εδώ προφανής; κάθε χρώμα αναμειγνύεται άνετα με το επόμενο, ένα σήμα του ιμπρεσιονιστικού στυλ που δεν δείχνει μόνο το φυσικό τοπίο, αλλά επίσης προκαλεί μια αίσθηση ζεστασιάς και ηρεμίας. Οι διαγώνιες γραμμές των βράχων καθοδηγούν το βλέμμα του θεατή προς τον ήρεμο ορίζοντα, όπου ο ουρανός συγχωνεύεται με τη θάλασσα. Αυτό το κομμάτι αποπνέει μια στοχαστική διάθεση, προσκαλώντας να σταματήσει κανείς και να απολαύσει την αγκαλιά της φύσης. Μου θυμίζει μια ήσυχη απογευματινή ώρα που πέρασα στην ακτή, όπου η απαλή χάδι του νερού στα βράχια αντηχεί απαλά στον αέρα, μια στιγμή ηρεμίας που καταγράφηκε στο χρόνο.