Το έργο εκπέμπει μια βαθιά ηρεμία, απεικονίζοντας τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους που είναι τυλιγμένοι σε αποχρώσεις βαθιού ινδigo και βιολετί. Ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει τις στρώσεις των σχηματισμών, όπου οι σκιερές κορυφές υψώνονται ενάντια σε έναν ουρανό που σκιαγραφείται από το δειλινό. Η σύνθεση είναι πανέμορφα απλοποιημένη; το προσκήνιο εμφανίζει πιο σκούρους τόνους, σταδιακά μεταβαίνοντας σε πιο φωτεινά και αιθέρια χρώματα στο βάθος. Αυτή η ομαλή κλίμακα δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και απόστασης, προσκαλώντας τους θεατές να περιπλανηθούν σ' αυτό το ήρεμο τοπίο. Η αφηρημένη ποιότητα των σχημάτων προκαλεί μια σιωπηλή εσωτερική ανατομία, κάνοντάς τα βουνά να φαίνονται σχεδόν υπερφυσικά; σαν ο χρόνος ο ίδιος να έχει σταματήσει, επενδύοντας τον θεατή με σεβασμό.

Η παλέτα είναι αποτελεσματικά περιορισμένη, αλλά και ανακλητή, βασιζόμενη σε ψυχρούς τόνους που επικαλούνται μια αίσθηση ηρεμίας και στοχασμού. Η αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς πλουτίζει το συναισθηματικό τοπίο; σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει τους απαλούς ψιθύρους του ανέμου που ψιθυρίζει μέσα από τα δέντρα, με την απομόνωση να είναι αισθητή σε κάθε πινελιά. Αυτό το κομμάτι δεν ανακλά μόνο την φυσική ομορφιά των βουνών, αλλά αντηχεί και με μια πιο βαθιά σύνδεση με την αθανασία της γης. Μιλά σε αυτούς που αναζητούν τόσο την περιπέτεια όσο και την ειρήνη, συλλαμβάνοντας την ουσία της εξερεύνησης και την δύναμη της φύσης που δεν περιορίζεται από ανθρώπινες χέρες.