Ο πίνακας αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή ενός χωριού δίπλα σε ποτάμι, λουσμένη σε απαλή, διάχυτη φωτεινότητα κάτω από έναν ελαφρώς συννεφιασμένο ουρανό. Με λεπτές πινελιές, το τοπίο αποπνέει μια απαλή γαλήνη· τα νερά καθρεφτίζουν τα σπιτάκια που είναι συγκεντρωμένα κατά μήκος της όχθης, με τις μυτερές τους σκεπές και τον λεπτό πύργο της εκκλησίας να υψώνονται νωχελικά ανάμεσα στα δέντρα. Στο προσκήνιο κυριαρχούν τα πλούσια φυλλώματα και δύο ψηλά δέντρα πλαισιώνουν μια κενή ξύλινη βαρκούλα που αναπαύεται κοντά στην όχθη, προσκαλώντας σε σιωπηλή περισυλλογή ή σε μια ήσυχη βόλτα στον ποταμό. Η παλέτα των γήινων και ψυχρών μπλε τόνων εναρμονίζεται αρμονικά, αποδίδοντας μια σχεδόν νοσταλγική γαλήνη, σαν ψιθύρισμα ιστοριών καθημερινής αγροτικής ζωής.

Κοιτάζοντας προσεκτικά, εκτιμά κανείς τη διακριτική χρήση φωτός και σκιάς από τον καλλιτέχνη, που δημιουργεί βάθος και ατμόσφαιρα χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα από τα δέντρα στα δεξιά, πέρα από τις ήπιες κυματιστές κινήσεις του ποταμού, προς το οικείο σύνολο των σπιτιών στον ορίζοντα. Η ισορροπία ανάμεσα στα φυσικά στοιχεία και την ανθρώπινη παρουσία ενισχύει τη συναισθηματική διάσταση, φέρνοντας στο νου μια ήρεμη φυγή στην αγκαλιά της φύσης. Ιστορικά, το ύφος αυτό αντικατοπτρίζει τις τάσεις του 19ου αιώνα στους ιμπρεσιονιστές που επιδίωκαν να αιχμαλωτίσουν ποιητικά στιγμές φευγαλέας φυσικής ομορφιάς, κάνοντας αυτό το έργο μια ωραία έκφραση της ποιμενικής γοητείας και της διακριτικής κομψότητας.