In deze boeiende scène gaat de zon onder boven een drukke haven, waar een wandtapijt van natuurlijke en menselijke elementen samenkomt. De warme oranje en roze tinten van de lucht creëren een rustige maar levendige toon, die de silhouetten verlicht van schepen en figuren die betrokken zijn bij dagelijkse maritieme activiteiten. Aan de linkerkant stijgt een stevig fort op, met stenen die verweerd maar veerkrachtig zijn, wat de omgeving een historische betekenis geeft te midden van het leven dat zich voor haar afspeelt. Vissers trekken hun netten binnen terwijl groepen vrouwen levendig met elkaar praten; de schilderij vangt zowel het werk als de kameraadschap van het leven aan de kust. Het nodigt de kijker uit om na te denken over de interactie tussen rust en arbeidzaamheid, waarbij elk penseelstreek een glimp biedt van de levendige relatie tussen natuur en mens.

De compositie balanceert behendig de soliditeit van het land met de vloeibaarheid van het water; boten wiegen zachtjes op het oppervlak terwijl de zeilen in de verte oprijzen, wat wijst op de komende reizen. Dit gevoel van beweging contrasteert prachtig met de serene lucht, wat de emotionele impact van de scène versterkt. Er is een voelbaar gevoel van nostalgie voor een tijd waarin dergelijke havens vol leven waren, maar ook een zachte herinnering aan de constante cyclus van de dag die in de nacht verandert. Het meesterschap van de kunstenaar in licht en kleuren dompelt ons onder in deze wereld, wekt een gevoel van vrede op, terwijl het ook dromen van avontuur achter de horizon oproept.