In dit betoverende kunstwerk delen twee geliefden een intiem moment onder de etherische gloed van het maanlicht; de mannelijke figuur, elegant zittend op een wit paard, kijkt naar zijn geliefde, die zich naar hem toebuigt vanaf een stenen trap, haar houding vol gratie en verlangen. De scène ontvouwt zich in een dromerige schemering, waar zachte blauwtinten en subtiele aardetinten harmonieus mengen, waardoor een rustige maar emotioneel geladen sfeer ontstaat. De kunstenaar gebruikt meesterlijk aquareltechnieken om zachtheid op te roepen, waardoor de kleuren in elkaar kunnen vloeien, wat de romantische gevoel van het stuk versterkt.

De compositie trekt de blik van de kijker naar de centrale omhelzing, een aangrijpende uitdrukking van liefde die het alledaagse overstijgt. De tegenstelling tussen de figuren tegen de donkere achtergrond van bomen en verre kerktorens voegt diepte toe aan de scène, waarbij een tijdloze moment van verbinding wordt vastgelegd. Nostalgie en verlangen weerklinken gedurende het hele werk, misschien een reflectie van een persoonlijke herinnering aan een soortgelijke omhelzing of de opwinding van jonge liefde, ontsteken een gevoel van verwondering en schoonheid die bij je blijft, lang nadat je het stuk hebt bekeken.