Dit boeiende kunstwerk presenteert een rustige afspiegeling van een vijver bedekt met zachte waterlelies, vastgelegd in een moment dat bijna dromerig aanvoelt. Het wateroppervlak, een mengeling van zachte groene en blauwe tinten, weerspiegelt een subtiele samenwerking van licht, waardoor een glans ontstaat die een etherische kwaliteit aan de scène toevoegt. Delicate roze en witte waterlelies drijven op het water, hun bloemblaadjes vormen een zachte contrast met de rijke tinten van de vijver. De diepere groene schaduwen suggereren leven onder het oppervlak, terwijl de levendige kleuren van de bloemen de blik van de kijker trekken, waardoor er een focuspunt ontstaat te midden van de rustige sereniteit.

De compositie is meesterlijk in balans, met de reflectie van nabijgelegen structuren en vegetatie die een gevoel van dualiteit creëert; het is alsof de kijker zowel het letterlijke als het abstracte bekijkt. Monet's kenmerkende penseelstreek geeft een vloeiendheid aan het schilderij — elke streek lijkt te golven als het water zelf. In dit landschap lijkt de tijd te zijn stil komen te staan, wat uitnodigt tot contemplatie en een verbinding met de natuur. Het wekt een gevoel van vrede op, een stil moment te midden van de chaos van het leven, en omarmt de kijker in de warme omhelzing van de natuur. Historisch gezien is dit stuk een prachtig voorbeeld van het impressionisme, waar licht, kleur en de natuurlijke wereld centrale thema's waren, waardoor dit werk niet alleen een representatie van een vijver is, maar ook een verkenning van perceptie en schoonheid in de wereld om ons heen.