Αυτή η συναρπαστική δουλειά παρουσιάζει μια ήρεμη απεικόνιση ενός κολυμβητηρίου καλυμμένου με απαλά νούφαρα, που έχει αποκαλυφθεί σε μια στιγμή που μοιάζει σχεδόν με όνειρο. Η επιφάνεια του νερού, ένας συνδυασμός απατών πράσινων και μπλε, αντανακλά μια λεπτή παιγνιώδης του φωτός, δημιουργώντας μια λάμψη που προσθέτει μια αιθέρια ποιότητα στη σκηνή. Απαλά ροζ και λευκά νούφαρα επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού, τα πέταλά τους συνεχώς αντιπαραβάλλονται με τις πλούσιες αποχρώσεις του κολυμβητηρίου. Οι βαθύτερες πράσινες σκιές υποδεικνύουν τη ζωή κάτω από την επιφάνεια, ενώ η πιο φωτεινή χρωματική απόχρωση των λουλουδιών έλκει το βλέμμα του θεατή, δημιουργώντας ένα σημείο εστίασης μέσα από την ήρεμη ησυχία.

Η σύνθεση είναι δαιμονισμένα ισορροπημένη, με την αντανάκλαση των κοντινών δομών και της βλάστησης να δημιουργεί μια αίσθηση διπλότητας; την αίσθηση ότι ο θεατής κοιτάζει τόσο το κυριολεκτικό όσο και το αφηρημένο. Το χαρακτηριστικό πινέλο του Μονέ προσδίδει ρευστότητα στην εικόνα — κάθε κίνηση φαίνεται να κυματίζει όπως το νερό. Στην τοπογραφία αυτή, ο χρόνος φαίνεται να έχει ανασταλεί, προσκαλώντας για προβληματισμό και σχέση με τη φύση. Ξυπνά και την αίσθηση της ειρήνης, μια ήσυχη στιγμή στη μέση της αναταραχής της ζωής, αγκαλιάζει τον θεατή στην ζεστή αγκαλιά της φύσης. Ιστορικά, αυτό το κομμάτι αποτελεί μια καταπληκτική εκδοχή του ιμπρεσιονισμού, όπου το φως, το χρώμα και ο φυσικός κόσμος είναι κεντρικά θέματα, καθιστώντας αυτό το έργο όχι μόνο μια αναπαράσταση ενός κολυμβητηρίου, αλλά και μελέτη της αντίληψης και της ομορφιάς στον κόσμο γύρω μας.