Αυτή η μαγευτική σκηνή αιχμαλωτίζει την μεγαλοπρεπή παρουσία μιας αρχαίας οξιάς, με τα απλωμένα και γυρισμένα κλαδιά της να απλώνονται σαν την οροφή ενός φυσικού καθεδρικού ναού. Μπάνιο σε ζεστό αλλά υποτονικό φως, ο σκληρός φλοιός και το πυκνό φύλλωμα απεικονίζονται με λεπτή ακρίβεια, αναδεικνύοντας τον σεβαστό ηλικία και τη διαχρονική δύναμη του δέντρου. Στο μεσαίο και πίσω πλάνο βρίσκεται μια ήρεμη λίμνη που περιβάλλεται από πλούσιο δάσος, κυματιστούς λόφους και έναν απαλό μπλε ουρανό που ξεθωριάζει σε νωχελικούς νεφούς. Ένας ήσυχος ποιμενικός κόσμος ξεδιπλώνεται εδώ, με ελάφια να βόσκουν και ανθρώπινες φιγούρες που συγκεντρώνονται ήσυχα στη βάση του δέντρου.

Η σύνθεση εκπέμπει αρμονία· το τεράστιο κεντρικό δέντρο αγκυρώνει τη σκηνή, τραβώντας το βλέμμα προς τα πάνω και έπειτα οδηγώντας το προς το ευρύτερο τοπίο, προσεκτικά ισορροπημένο με νερό, ουρανό και άγρια ζωή. Η επιδέξια χρήση από τον Paul Sandby γήινων πράσινων, καφέ και μπλε χρωμάτων δημιουργεί ήρεμη ατμόσφαιρα, προκαλώντας βαθύ αίσθημα ευλάβειας και νοσταλγίας για την άγρια, διαρκή ομορφιά της φύσης. Το έργο αυτό συγκινεί συναισθηματικά, προσκαλώντας τον θεατή να σταματήσει, να ακούσει τους ψιθύρους των φυλλωμάτων του δάσους και να νιώσει τη δροσερή σκιά κάτω από τα απλωμένα κλαδιά — μια διαχρονική κοινωνία με τον φυσικό κόσμο σε μια καθοριστική στιγμή της τοπιογραφικής τέχνης του 18ου αιώνα.