Temidden van de zachte tonen van diep groen en bruin, staat een gevlochten mand prominent op de voorgrond, overlopend van een overvloedige variëteit aan appels in verschillende rijpingsstadia—sommige stralen in een rijke gouden tint terwijl andere meer dof lijken. De contrasten van de texturen van de mand tegen de gladde schillen van de appels nodigen de kijker uit om aan te raken en de rustieke charme van de compositie te voelen. Rondom de basis van de mand liggen een paar eenzame appels verspreid, misschien suggererend dat de tijd verstrijkt of het proces van de oogst; ze weerkaatsen de levenscyclus van de natuur en al zijn levendige seizoenen.

De penseelstreken van de schilder zijn expressief maar gecontroleerd, en tonen een stijl die details in balans houdt met een rauwe, schilderachtige kwaliteit die onmiddellijk aanvoelt. Schaduwen spelen hier een cruciale rol—ze geven de appels dimensie en tillen de hele compositie. Het is alsof Van Gogh, in een moment van inspiratie, de essentie van het leven zelf heeft gevangen—voorbijgaand maar vol rijkdom, en ons aanspoort om te stoppen en het alledaagse te waarderen. Dit stilleven overstijgt louter het weergeven; het wordt een intieme conversatie tussen de kunstenaar en de kijker, die ons uitnodigt om na te denken over ons eigen leven en de schoonheid die in eenvoud te vinden is.