Dit schilderij toont een statige sculptuur die staat in een weelderig groen park, omringd door dicht gebladerte dat lijkt te deinen in een zachte bries. De figuur, waarschijnlijk uit marmer of steen gehouwen, is een naakte vrouwelijke vorm subtiel gedrapeerd met stof en roept de klassieke idealen van schoonheid en gratie op. De penseelstreken van de kunstenaar zijn los en impressionistisch; ze vloeien zachtjes over het doek en vervagen de grens tussen het standbeeld en het weelderige groen. Het gedempte kleurenpalet wordt gedomineerd door tinten groen en grijs, wat een rustige, meditatieve sfeer creëert — alsof het standbeeld stil getuige is van het verstrijken van de tijd in deze serene tuin.

De compositie is verticaal en langgerekt, en benadrukt de hoogte en monumentale aanwezigheid van het standbeeld te midden van de meer chaotische en organische vormen van de natuurlijke omgeving. Dikke, gestructureerde penseelstreken zorgen voor diepte en beweging, terwijl het subtiele licht- en schaduwwerk wijst op een late middagzon die door de bomen filtert. Emotioneel roept het werk een gevoel van rustige eenzaamheid op en nodigt het de kijker uit na te denken over de harmonieuze co-existentie van kunstmatigheid en natuur. Historisch roept de setting de grootsheid en zorgvuldig samengestelde elegantie van de tuinen van Versailles op — rijk aan cultureel erfgoed en artistieke traditie. Dit stuk resoneert met de 19e-eeuwse fascinatie voor de klassieke oudheid en de romantische charme van de natuur, en combineert een contemplatieve stemming met schilderachtige levendigheid.