Bu resim, yemyeşil bir parkta yer alan görkemli bir heykeli tasvir ediyor; çevresi, hafifçe esen rüzgarda sallanan sık yapraklarla çevrili. Heykel muhtemelen mermer veya taştan yapılmış, üzeri hafifçe örtülü, çıplak bir kadın figürünü betimliyor ve klasik güzellik ve zarafet ideallerini çağrıştırıyor. Sanatçının fırça darbeleri serbest ve empresyonist bir üsluba sahip; kanvas boyunca yumuşak bir şekilde akıyor, böylece heykel ile sık yeşillik arasındaki sınırı belirsizleştiriyor. Renk paleti ağırlıklı olarak yeşil ve gri tonlardan oluşuyor, sakin ve meditatif bir atmosfer yaratıyor — sanki heykel bu huzurlu bahçede zamanın akışını sessizce izliyor.

Kompozisyon dikey ve uzun, heykelin yüksekliğini ve anıtsal varlığını vurguluyor; doğal ortamın kaotik ve organik formlarıyla kontrast oluşturuyor. Kalın ve dokulu fırça darbeleri derinlik ve hareket katarken, ağaçların arasından süzülen akşam güneşi hafif ışık gölge oyunları yaratıyor. Duygusal açıdan eser, sakin bir yalnızlık hissi veriyor ve izleyiciyi yapaylık ile doğanın uyumlu bir birlikteliği üzerine düşünmeye davet ediyor. Tarihsel olarak, ortam Versay Bahçeleri'nin görkemi ve özenle düzenlenmiş zarafetini çağrıştırıyor — zengin kültürel mirası ve sanatsal gelenekleriyle. Bu eser 19. yüzyılın klasik antik döneme hayranlığını ve doğanın romantik cazibesini yansıtıyor; düşünceli ruh halini canlı ressamlıkla bütünleştiriyor.