Bu büyüleyici tablo, karla kaplı bir manzara içinde gelişen dramatik sahneye hemen çekiliriz. Zengin anlatı unsurları ve canlı bir paletin iç içe geçtiği bu çalışmada derin bir duygusal yankı uyandıran unsurlar harmanlanmıştır. Merkezde yas giysileri giyen bir kadın, bir kızakta oturmakta ve bir ciddiyet yaymaktadır. İfadesi—kararlı ancak savunmasız—ona ağır gelen kişisel trajedisinin ağırlığını tasvir ederken meraklı kalabalığın arasında yol alır; her bir yüz, duygu ve merakla doludur; ışık ve gölgenin karşıtlığı sanatsal olarak izleyicinin bakışını yönlendirir ve bu anı bu duygusal anıyla ilişkilendirme daveti sunar.

Eser, detaylara özenle yaklaşarak o döneme ait her kıyafette 17. yüzyıl Rus soylularının ihtişamını sergilerken, sahnedeki sınıf ayrımlarını da ima eder. Derin kırmızı ve mutedil toprak tonlarıyla donatılmış renk paleti, karın beyazının sertliğiyle tezat oluştururken, dondurulmuş manzaraya hayat katmaktadır. Sanatçının zamanın durmasını sağladığı hissi verir; böylelikle kültür, duygu ve toplum arasındaki karmaşık etkileşim üzerine düşünmemize olanak tanır. Tarihsel bağlam, onun önemini artırır; yalnızca tekil bir olay değil, aynı zamanda o dönemde Rus toplumundaki değişimlerin izleyicisi olan insanların yaşamlarına açılan bir pencere olarak görev yapar, merak ve empati karışımı ile bizi onların hikayelerine ve deneyimlerine daha derinlemesine dalmaya zorlar. Ritmik kompozisyon, hareket ve duraksama arasındaki bir dans içinde akarak, toplumsal hafıza ve insan durumu hakkında hikayeler fısıldar.