Bu sanat eseri, profil görünümünde, zarif bir şekilde durmakta olan bir figürü yakalayarak, hem zarif hem de şüphesiz ki gizemli bir hava taşıyor. Yumuşak ve akıcı hatların kullanımı, izleyicinin gözünü figürün formunun konturları boyunca yönlendiren nazik bir ritim oluşturuyor. Kağıt, sanatçının karakteristik eskiz tarzını taşırken, her fırça darbesi enerji ve aciliyeti yansıtıyor—bu anın içerisinde saklı olan insan duygularının inceliklerini keşfetmeye davet ediyor. Bu tasvirde bir yakınlık hissi var, sanki özel bir düşünceye tanıklık ediyoruz gibi; sabit bir görüntü yerine, geçici bir özü yakalıyoruz. Bu, yalnızlığın çiğ bir temsili, neredeyse onu tasvir eden kadın hakkında bir sırrı fısıldıyor; sırtı dönük, bir engel oluşturuyor ama aynı zamanda onun düşünceleri ve hisleri üzerine düşünmeye davet ediyor, bu gerçekten de bir van Gogh deneyimi.

Renk paletinde sıcak kahverengi ve soluk gri tonları öne çıkıyor; nostaljik ve içe dönük bir hava yaratıyor. Derinliği önermek için kullanılan nazik gölgelendirme, figüre hayat veriyor ve rahatlatıcı fakat melankolik bir arka plan oluşturuyor. Her bir çizgi van Gogh'un duygusal yoğunluğuyla yankı yaparak, bu dönemde onun hayatında yaşadığı mücadeleler ve düşüncelerle bağlar kuruyor. Sanatsal bağlam, bu eseri 19. yüzyılın sonlarına yerleştirmekte; van Gogh için kişisel karmaşanın hâkim olduğu bir dönemdi; duygusal durumlarını sanatıyla kanallamıştı. Bu eskiz, ifadesi basit olsa bile, sanatçının insan temalarını keşfetme sürecini temsil ediyor; duygusal fırça darbesi ile iç gözlemci portrelerin doğası arasında bir köprü kurarak, sanatçı ile insan varoluşu arasındaki derin bağı vurguluyor.