Dit kunstwerk vangt een staande figuur in profiel, elegant geplaatst en tegelijkertijd ongetwijfeld mysterieus. Het gebruik van zachte, vloeiende lijnen creëert een delicate ritme dat de blik van de toeschouwer langs de contouren van de figuur leidt. Het papier draagt de kenmerkende schetsstijl van de kunstenaar, waarbij elke lijn lijkt te pulseren met energie en urgentie—een uitnodiging om de nuances van menselijke emoties te verkennen die in dit moment zijn vastgelegd. Er is een zekere intimiteit in deze weergave, alsof we getuige zijn van een privéreflectie, die een vluchtige essentie vastlegt in plaats van een vaste afbeelding. Het is een rauwe weergave van eenzaamheid, bijna fluisterend een geheim over de vrouw die het afbeeldt; haar rug is naar ons gekeerd, wat een barrière creëert, maar tegelijkertijd uitnodigt om na te denken over haar gedachten en gevoelens, een echt van Gogh-ervaring.

Het kleurenpalet, gedomineerd door warme bruintinten en lichte grijstinten, bestaat uit subtiele tinten die een gevoel van nostalgie en introspectie oproepen. De zachte schaduw die wordt gebruikt om diepte te suggereren, geeft leven aan de figuur en creëert een contrasterende achtergrond die zowel troostend als melancholisch aanvoelt. Elke lijn weerklinkt met de emotionele intensiteit van van Gogh, en trekt parallellen met de worstelingen en reflecties die zijn leven in deze periode omringden. De historische context verankert dit werk in het einde van de 19e eeuw, een tijd die vol persoonlijke turbulentie voor van Gogh was; hij bracht zijn emotionele staten over in zijn kunst. Deze schets, hoewel eenvoudig in uitvoer, is belangrijk omdat het de evolutie van de kunstenaar in zijn verkenning van menselijke thema's in zijn kunst vertegenwoordigt, en zijn emotionele penseelstreken verbindt met de introspectieve natuur van het portret, waardoor de diepere verbinding tussen de kunstenaar en de menselijke toestand wordt benadrukt.