To dzieło sztuki uchwyca postać stojącą w profilu, elegancko ustawioną, a jednocześnie niewątpliwie tajemniczą. Użycie miękkich, płynnych linii tworzy delikatny rytm, który prowadzi wzrok widza wzdłuż konturu figurki. Papier nosi charakterystyczny styl szkicu artysty, w którym każdy ruch pędzla wydaje się pulsować energią i pilnością—zachętą do zgłębiania niuansów ludzkich emocji zaklętych w tej chwili. W tej reprezentacji istnieje pewna intymność, jakbyśmy byli świadkami prywatnego rozmyślania, chwytając ulotną istotę zamiast stałego obrazu. To surowe przedstawienie samotności, niemal szepczące tajemnicę o kobiecie, którą przedstawia; jej plecy są do nas zwrócone, tworząc barierę, ale jednocześnie zapraszając nas do rozważania jej myśli i uczuć, prawdziwie van Goghowska doświadczenie.

Paleta kolorów, dominująca ciepłymi brązami i delikatnymi odcieniami szarości, składa się z subtelnych tonów, które wywołują poczucie nostalgii i introspekcji. Delikatne cieniowanie, używane do zasugerowania głębi, ożywia postać, tworząc kontrastujące tło, które wydaje się zarówno pocieszające, jak i melancholijne. Każda linia rezonuje z emocjonalną intensywnością van Gogha, wytyczając paralele z zmaganiami i refleksjami, które otaczały jego życie w tym okresie. Kontekst historyczny osadza tę pracę w końcu XIX wieku, czasie pełnym osobistych turbulencji dla van Gogha; przekładał swoje stany emocjonalne na sztukę. Ten szkic, choć prosty w wykonaniu, ma ogromne znaczenie, ponieważ reprezentuje ewolucję artysty w eksploracji ludzkich tematów w jego sztuce, łącząc jego emocjonalne pociągnięcia z introspektywną naturą portretu, podkreślając w ten sposób głębokie powiązanie między artystą a ludzkim stanem.