In dit aandoenlijke kunstwerk graaft een jonge non een graf, haar gezicht straalt concentratie uit, maar er is ook een vleugje bezorgdheid. Gekleed in traditionele vloeiende gewaden, suggereert haar houding zowel toewijding als verdriet terwijl ze de spade in de grond steekt. De scène is zorgvuldige georkestreerd en onthult de strenge schoonheid van de begraafplaats, met stille grafstenen die als wachters achter haar staan. De tweede non, die op een aangrenzend graf zit, lijkt nadenkend, misschien verloren in reflecties over de sterfelijkheid. Haar uitdrukking zegt veel; er is een gewicht van contemplatie dat suggereert dat er een gemeenschappelijk begrip is van pijn of van een dreigende verlies.

De compositie is rijk aan lagen, met een aardetintpalet dat een sfeer van rust uitstraalt, ondanks de zwaarte van het onderwerp. Schaduwen spelen zachtjes door het landschap, verzachten de hardheid van de grafmarkeringen en creëren diepte in het loof op de achtergrond. Millais balanceert meesterlijk licht en schaduw, waardoor de emotionele impact van de scène toeneemt. Dit werk trekt de kijker in een moment dat zowel sereen als pijnlijk is – een meditatie over het leven, de dood en de heilige plichten van het monastieke leven. Geplaatst in het Victoriaanse Engeland, weerkaatst dit stuk met thema's van plicht en de vaak verborgen emotionele strijd van vrouwen in het religieuze leven.