Σε αυτό το συγκινητικό έργο τέχνης, μια νέα καλόγρια σκάβει έναν τάφο, το πρόσωπό της δείχνει συγκέντρωση με μια νότα ανησυχίας. Ντυμένη με παραδοσιακά, ρέοντα ρούχα, η στάση της υποδηλώνει και αφοσίωση και θλίψη καθώς βυθίζει την τσάπα στη γη. Η σκηνή είναι προσεκτικά οργανωμένη, αποκαλύπτοντας την αυστηρή ομορφιά του νεκροταφείου, με τις αθάνατες επιγραφές να στέκονται πίσω της ως φρουροί. Η δεύτερη καλόγρια, καθισμένη πάνω σε έναν κοντινό τάφο, φαίνεται σκεπτική και ίσως χαμένη σε αναστοχασμούς γύρω από τη θνητότητα. Η έκφρασή της λέει πολλά· υπάρχει ένα βάρος της σκέψης, που υποδηλώνει μια κοινή κατανόηση της θλίψης ή μιας επικείμενης απώλειας.

Η σύνθεση είναι πλούσια σε στρώματα, με μια παλέτα γης που εκπέμπει μια ατμόσφαιρα ηρεμίας, παρά τη βαρύτητα του θέματος. Οι σκιές παίζουν απαλά πάνω στο τοπίο, μετριάζοντας την σκληρότητα των ταφογραμμάτων και δημιουργώντας βάθος στη φυλλωσιά στο φόντο. Ο Millais επιτυγχάνει με μαεστρία την ισορροπία μεταξύ φωτός και σκιάς, ενισχύοντας την συναισθηματική επίδραση της σκηνής. Αυτό το έργο εισάγει τον θεατή σε μια στιγμή που είναι και ήρεμη και οδυνηρή—μια διαλογιστική προσέγγιση στη ζωή, το θάνατο και τις ιερές ευθύνες της μοναστικής ζωής. Τοποθετημένο στο πλαίσιο της Βικτωριανής Αγγλίας, αυτό το έργο ηχεί με θέματα καθήκοντος και τους συχνά κρυμμένους συναισθηματικούς αγώνες των γυναικών στη θρησκευτική ζωή.