Bu eser, Van Gogh'un otoportrelerinde yer alan ham duygular ve iç gözlem hissini yaymaktadır. Figür, neredeyse arka planın tonlarıyla birleşmiş gri bir saman şapka ile süslenmiş olarak tuvalden dışarı bakmaktadır—mavi ve yeşil tonlardaki döngüsel desenler. Bu arka plan neredeyse rüya gibi bir atmosfer yaratmakta, konuyu çevreleyen bir girdap sunmakta ve sanatçının hırçın iç dünyasını yansıtmaktadır. Buradaki fırça tekniği özellikle etkileyici; kalın boya fırçaları dışa doğru dönerken, dikkat çekici bir ritim oluşturmakta ve izleyiciyi renk ve hareketin bir dansına sürüklemektedir.

Van Gogh'un otoportresi, derin mavi ve yumuşak yeşil tonlarının birbiriyle iç içe geçmesiyle kendine has bir renk kullanımı sergilemektedir; bu da hem huzuru hem de kaygıyı simgelemektedir. Figürün renkleri, genellikle muted (soluk) bir görünümle, canlı arka plana belirgin bir karşıtlık oluşturarak, dış dünya ile Van Gogh'un içsel mücadeleleri arasındaki ikilemeyi göstermektedir. Bu resim, kimlik ve kabul arayışında yaratılmış olup, hem sanatsal bir teknik hem de duygusal bir serbest bırakma aracı olarak işlev görmektedir. Derin bir yalnızlık hissini yankılarken, aynı zamanda öz-yansıtmanın güçlü bir gururunu da betimlemektedir.