Maria Teresa Moret y Remisa'nın özünü yakalayan bu muhteşem portrede, izleyici 20. yüzyılın başındaki Madrid’in ince zarafetiyle sarılmış bir düşünsel anın içine çekiliyor. Zarif bir şekilde oturmuş olan kadın, zengin bir doku yelpazesini temsil ediyor; koyu giysisi, soluk arka plan ile çarpıcı bir şekilde kontrast oluşturarak onun duruşunu ve varlığını artırıyor. Sanatçı, arka plan için geniş, kendinden emin fırça darbeleri kullanarak, bunu dantelin ayrıntıları ve bluzunun parlaklığıyla zıt hale getiriyor. Sorolla'nın ışık kullanımı, yüzündeki yumuşak parıltıyı yakalayarak, karamsar paleti yumuşatan bir sıcaklık yayıyor. Renk seçimi - derin siyahların, hafif kahverengilerin ve soluk grilerin karışımı, süslü elbisesindeki beyaz dokunuşlarla birleşerek dönemin modasıyla uyum sağlıyor ve hem sofistike hem de ölçülü bir simge oluşturuyor - belki de dönemin toplumsal normları üzerine bir yorumdur.

Düşünceli bakışını gözlemlerken, hikayesi ve düşünceleri üzerine spekülasyona davet eden bir duygusal derinlik hissediliyor. Resim, iç gözlemin bir havasıyla yankılanarak, İspanya'daki geçiş döneminde kadınların iç yaşamlarını yansıtıyor. Sorolla'nın plein air tekniği burada yalnızca dokulardaki ışık oyununda değil, aynı zamanda konuya anlık bir his kazandırmada da kendini gösteriyor; sanki her an koltuğundan kalkacak gibi. Bu eser yalnızca oturan bir kişiyi temsil etmekle kalmıyor, aynı zamanda 20. yüzyılın başındaki cinsiyet rolleri ve toplumsal beklentilerdeki değişiklikleri yansıtan önemli bir kültürel nesnedir ve Sorolla'nın portre ve sosyal yorum sanatı alanındaki katkılarını işaret etmektedir.