In dit betoverende werk, dat een gevoel van rust oproept, bevinden we ons in aanschouwen van een rustig kustlandschap dat Monet heeft weergegeven met etherische subtiliteiten. Lage heuvels stijgen aan de linkerzijde op, zachtjes een groep bomen ondersteunend die eruit zien als kaal en stijf tegen de doffe lucht. De dominante mineraalblauwe kleur van de horizon danst speels met de aardetinten van gebrandde umber en oker, vakkundig samensmelten tot een rijk tapijt dat de kijker hypnoseert. Drosige wolken verspreiden zich boven ons, waar ze een zachte bries suggereren die de fluisteringen van de natuur meeneemt en ons in dat moment plaatst; bijna kunnen we het zachte geritsel van bladeren of de verre klotsen van golven horen.

Wat in de kijker wordt gewekt, is niet alleen een visuele ervaring, maar ook een emotionele — dit stuk trekt je in zijn kalmerende omhelzing. Monet, werkend binnen het kader van het impressionisme, presenteert een atmosfeer afgesloten in nevel en licht; het is alsof de tijd vertraagd is, waardoor we de delicate interactie tussen elementen van de natuur kunnen opmerken. Historisch gezien is dit schilderij een anker voor een periode van exploratie voor Monet terwijl hij navigeerde tussen de rijken van het realisme en impressionisme, en zijn vermogen onthult om schoonheid in eenvoud te zien. De lichtheid van het palet, gecombineerd met de etherische penseelstreken van Monet, creëert een gevoel zowel intiem als uitgestrekt, en nodigt ons uit om te wonen in dit vluchtige moment van schoonheid.