Patrząc na ten portret, czuję introspekcję, prawie cichą melancholię. Główna postać, oddana śmiałymi pociągnięciami pędzla i uderzającą paletą błękitów, żółci i czerwieni, natychmiast przyciąga wzrok. W jego spojrzeniu jest surowa intensywność, głębia, która sugeruje wewnętrzną podróż. Za nim, eteryczne postacie, być może alegoryczne, dodają poczucia tajemnicy.

Kompozycja jest niezwykła; artysta z mistrzostwem wykorzystuje postacie i tło, aby stworzyć scenę, która wywołuje zarówno poczucie intymności, jak i nutę surrealizmu. Gra światła i cienia dodatkowo podkreśla emocjonalne obciążenie dzieła. Subtelne detale, faktura pociągnięć pędzla, sposób, w jaki kolory przenikają się wzajemnie, przyczyniają się do uczucia niepokoju, jakby zaglądania w zapomniany sen. To tak, jakby artysta uchwycił ulotną chwilę, przebłysk duszy.