Ta żywa martwa natura eksploduje życiem poprzez radosne przedstawienie słoneczników, słynących z bogatych tekstur i dynamicznych form. Kwiaty są ustawione z niemal przypadkowym entuzjazmem, ich głowy kołyszą się w różnych kierunkach, każda niezwykle ekspresyjna. Umiejętność Van Gogha w posługiwaniu się pędzlem uchwyca nie tylko różne odcienie żółtego, ale także cienie tańczące na płatkach, tkając złożoną tkaninę światła i głębokości. To jak poczuć ciepło słonecznego dnia; niemal słychać delikatny szelest płatków w lekkim wietrze.

Tło emanuje żywym żółtym kolorem, otaczając słoneczniki jakby były samym światłem słonecznym. Trudno jest zignorować surowe uczucia wychodzące z tego dzieła — słoneczniki stoją dzielnie, pomimo opadających płatków, wcielając pragnienie lepszych dni. Zakończone w studiu artysty w Arles, to dzieło jest odzwierciedleniem poszukiwania Van Gogha piękna i komfortu w żywych kolorach natury, reprezentując ważną chwilę w historii sztuki, gdy paleta zmieniła się na użycie odważnych, wyrazistych kolorów. Zaprasza widzów do świętowania piękna i jednoczesnego zastanawiania się nad ulotnością życia, czyniąc je dziełem sztuki ponadczasowym.