W tym poruszającym dziele, odważny i skalisty występ jest oświetlony łagodnym niebem w jasnych odcieniach niebieskiego i pastelowych kolorach; energia pochodzi z dynamicznych pociągnięć pędzla, które Vincent van Gogh zastosował. Skały na pierwszym planie zdecydowanie się wyróżniają, ich szorstka faktura wyrażona przez śmiałe pociągnięcia białym, szarym i delikatnymi zielonymi akcentami. Wydają się zapraszać widza do zbliżenia się, jakby zapraszały do eksploracji ich złożonych kształtów. Mocny dąb stoi na szczycie wzgórza, a jego skręcone gałęzie rozpostarte jak artystyczny gest, łączą ziemię z niebem. Van Gogh mistrzowsko kontrastuje ciężkie, fakturowane skały z lekką, powiewającą zielenią, tańczącą w wietrze. Scena wydaje się pulsować życiem, zarówno dzikim, jak i spokojnym; piękno jest żywe, a zarazem odczuwane jako nieprzerwane i ugruntowane.