Na tym żywym obrazie grupa żniwiarzy pochyla się i niestrudzenie pracuje na rozległym złocistym polu, ich sylwetki rozproszone, ale głęboko połączone wspólnym rytmem pracy. Delikatne pociągnięcia pędzla artysty oddają fakturę dojrzałych plonów i łagodne falowanie krajobrazu pod miękkim, mglistym niebem. Paleta jest delikatna, ale ziemista — subtelne ochry, stłumione zielenie i akcenty błękitu harmonijnie łączą się, przywołując ciepło późnego lata i słodko-gorzki nastrój żniw. Każda postać, namalowana z impresjonistyczną lekkością, zdaje się być pochłonięta swoją pracą, zapraszając widza do zanurzenia się w cichej godności i trudzie życia na wsi na progu przemysłowych przemian.

Kompozycyjnie scena rozciąga się poziomo, podkreślając rozległość ziemi i wysiłek zbiorowy, jaki ona wymaga. Linia horyzontu delikatnie się wznosi, prowadząc wzrok ku odległym drzewom i budynkom, które osadzają scenę w realnym, lecz idyllicznym krajobrazie wiejskim. Emocjonalny wydźwięk to spokojna pracowitość, celebracja hojności natury i ludzkiej wytrwałości. Historycznie dzieło to rezonuje ze zmianą w sztuce pod koniec XIX wieku, która polegała na uchwyceniu codziennego życia i zmieniającego się krajobrazu wiejskiego, stanowiąc ważny moment w impresjonistycznym badaniu światła, koloru i narracji społecznej.