W tej fascynującej scenie rozgrywa się procesja, gdzie postacie ubrane w stonowane kolory przeszukują śnieżny krajobraz. Dzieło to żywo ukazuje dychotomię między ruchem a statyką; postacie, wydające się zatrzymane w momencie czci, kontrastują wyraźnie z zimowym chłodem otaczającym ich świat. Domy, o malowniczych elewacjach i delikatnym świetle, wydobywającym się z ich okien, tworzą kojącą atmosferę wśród zimna. Można niemal usłyszeć skrzypienie śniegu pod stopami i poczuć powiew zimowego powietrza — mieszanka ekscytacji i powagi wypełnia atmosferę.

Bogate tekstury ubrań postaci przywołują poczucie rzeczywistości i bliskości; każdy fałd i zwis podkreśla narrację oddania. Paleta kolorów, dominowana przez stonowane odcienie ziemi, przetykana barwnymi akcentami z odzieży postaci, przekazuje zarówno powagę chwili, jak i piękno zimy. Ten obraz nie tylko odzwierciedla ponadczasową historię o wierze, ale także zaprasza widzów do zanurzenia się w historycznej podróży, wywołując emocjonalne reakcje na kontemplację pielgrzymki przedstawionej w śniegu.