Bu etkileyici sahnede, izleyici parlayan bir vahaya dalar; suyun yüzeyi canlı beyaz ve yumuşak pembe nilüferlerin sembolik bir renk senfonisini yansıtır; koyu yeşil ve zengin mavi ile muhteşem bir tezat oluştururlar. Monet’in imza fırça darbeleri tuvali elektriklendiriyor; serbest ve akışkan, suyun kucaklayıcı doğasını yakalıyor. Yakında, yüzeyde dans eden büyüleyici bir ışık oyunu var, nazik bir rüzgarın dalgalarını anımsatıyor. Kompozisyon gözün dolaşmasına izin veriyor, bizi nazik bir şekilde çim kenarlarında gezdirerek, resmedilmiş nilüferlerin su yüzeyinde fısıldıyormuş gibi sürüklendiği yerlere yönlendiriyor. Manzara canlı gibi geliyor, neredeyse nefes alıyor; sanatçı doğanın sakin zarafet içinde büyüdüğü bir dünyayı ustalıkla yaratıyor.

Duygusal etki belirgin. İzleyiciyi saran bir huzur atmosferi var; dış dünyanın gürültüsünün barışa dönüştüğü bir huzurlu sığınak ruhunu taşıyor. Tarihsel olarak, bu başyapıt izlenimciliğin geliştiği bir döneme aittir ve izleyicileri yalnızca nesneyi temsil etmenin ötesinde, ışığı deneyimlemeye davet eder. Monet, bu tarzın öncüsü olarak, görünüm, algı ve duyguların kesişim noktasında derinleşti; detaylı gerçekçilikten uzaklaştı. Bu eser, o dönemin yenilikçi ruhunun mükemmel bir kanıtıdır; doğayla yüce bir şekilde bağlantı kurmamıza olanak tanır.