Sahne, bir kadının bir tencere yıkama gibi basit bir eylemle meşgul olduğu, sessiz bir yakınlıkla açılıyor. Yumuşak bir dokunuşla işlenmiş figürü, bir bahçe veya bir avlunun tenha bir köşesi gibi, yemyeşil bir ortamda yer alıyor. Fırça darbeleri, görünür ancak yumuşak, havadarlık ve ışık hissi yaratır, sanki atmosferin kendisi ince bir parıltıyla dolmuş gibi. Kompozisyon, kadının odaklanmış aktivitesine, sırtının yumuşak eğrisinin etrafındaki nesnelerin yuvarlak formlarını yansıtmasına dikkati çekiyor.

Sanatçının ustalığı, kadının figürü ve çevredeki yapraklar üzerindeki ışık ve gölge oyununda belirgindir. Toprak tonları ve yumuşak yeşillerin hakim olduğu renk paleti, dinginlik ve günlük yaşamın yavaş ritmi hissini uyandırır. Bu, yakalanan bir an, sıradanlığın kutlandığı bir dünyaya kısa bir bakış. Tarihsel bağlam, çağın sosyal ve ekonomik gerçekliklerine bir pencere sunarak, bir başka takdir katmanı ekler. Sanatçının sıradan olana odaklanması, bu sanat eserini bu kadar olağanüstü yapan şeydir.