Bu çarpıcı eserde, yalnız bir figür hemen dikkat çekiyor, içgörüyle dolu bir duruş sergileyerek öne çıkıyor. Arka plan, döngüsel renklerin dokusuyla örülmüş; mavi, yumuşak beyazlar ve mutedem toprak tonları bir araya gelerek sahneye rüya gibi bir hava katıyor. Merkezde bulunan pencere, kırmızı ve sarı tonlarıyla sıcak bir şekilde parlıyor; figürün karanlığına hoş bir tezat oluşturuyor. Işık ve gölge arasındaki bu zıtlık, duygusal bir gerilim yaratıyor; derin bir özlem ve melankoli hissi yoğun bir şekilde belirginleşiyor.

Görsel olarak, resim cesur fırça darbeleriyle karakterize edilmiş; Edvard Munch'un özgün bir ifade tekniğini sergiliyor. Her fırça darbesi aciliyet hissini aktarıyor, gözümüzü figürden pencereye yönlendiriyor; sanki bir bağlantı veya kaçış arıyormuşuz gibi. Duygusal bir etki yaratıyor; yalnızlık hissini uyandırırken, camın ötesindeki sıcaklığa ulaşma arzusunu gösteriyor ama aynı zamanda acının ağırlığıyla da bağlı. Munch'un insan psikolojisini, özellikle aşk ve özlemin karmaşıklıklarını araştırması, bu eseri 19. yüzyıldaki sosyal temaların dokunaklı bir yansıması haline getiriyor ve sanatçının yakınlık ve bağlantı konusundaki mücadelesini de yansıtıyor.