Na tym uderzającym obrazie natychmiast przyciąga uwagę samotna postać, stoi ze zwieszoną postawą, która zdaje się nosić ciężar głębokiej introspekcji. Tło tkane jest z wirujących kolorów, sugerując mieszankę odcieni niebieskiego, miękkich bieli i stonowanych ziemistych tonów, które otaczają scenę, nadając jej senne cechy. Okno, centralny element, świeci ciepłym blaskiem czerwieni i żółci, tworząc zapraszający kontrast do ciemności postaci. Taka juxtapozycja światła i cienia tworzy emocjonalne napięcie; odczuwane jest pragnienie i melancholia, które głęboko rezonują.

Wizualnie malowidło używa odważnych pociągnięć pędzla, które prezentują ekspresyjną technikę typową dla Edvarda Muncha. Każde pociągnięcie przekazuje poczucie pilności, prowadząc nasz wzrok od postaci do okna, jakby szukając połączenia lub ucieczki. Emocjonalnie dotyka wrażliwej struny, wywołując uczucia izolacji i pragnienie dotknięcia ciepła za szkłem, przywiązane jednak do ciężaru smutku. Eksploracja Muncha psychologii ludzkiej, a szczególnie złożoności miłości i pragnienia, czyni ten utwór poruszającą refleksją nad społecznych tematów z XIX wieku, odbijając także osobiste zmagania artysty z intymnością i łącznością.