Bu eser, sizi bir orman manzarasına adım atmaya davet ediyor; burada ağaçlar, göz alabildiğine uzanan tronlarıyla, zengin, yeşil bir alt tabakaya karşı duruyor. Derin ve canlı yeşil tonları, belki de toprağı yumuşak bir yosun örtüsüyle sararak, yeri sımsıkı sarmakta. Fırça darbeleri tuval üzerinde dans eder görünüyor, yaprakların hafifçe sallanmasını veya belki de yaprakları okşayan bir rüzgarın fısıldadığı sesleri iletiyor. Arka planda daha koyu tonlarda resmedilmiş, ormanın derinliğini hissettiriyor ve hem samimi hem gizemli bir alan yaratıyor.

Kompozisyona daha derinlemesine baktıkça duygusal etkisi derinleşiyor; içinde barındırdığı dinginlik, huzur içinde ormanda dolaşma ve düşüncelere dalmış olma anılarını canlandırıyor. Işık ve gölge etkileşimi, bu doğanın saklı köşesini saran huzuru vurgulayan bir doğaüstü nitelik yaratıyor. Aşırı süslü olmasa da, bu eser doğa manzarası türünün özünü yakalıyor: basitliğin içindeki güzelliği, insanoğlu ile doğal dünya arasındaki zamansız diyaloğu. Bu, sanatçıların çevresindeki doğanın çıplak cazibesini takdir etmeye başladıkları bir dönemin yansımasıdır; 19. yüzyılın sonlarında filizlenen empresyonist hareketle derin bir yankı bulmaktadır.