Bu etkileyici manzarada, sahne, hafif hafif sallanan kürekli botlarla dolu olan pitoresk bir nehir kıyısında açığa çıkıyor; onların canlı renkleri, güneşin suyun yüzeyindeki parlamasını yansıtıyor. Van Gogh'un enerjik fırça darbeleri, suyun dinginliği ile tuvaldeki canlı hareket arasında güzel bir tezat oluşturuyor; mavi ve yeşil tonları her yerde. Nehir, yumuşak ama dramatik bir gökyüzünün altında tuval boyunca uzanıyor; izleyiciyi kıyılarında dolaşmaya davet ediyor; yüksek ufuk çizgisi, doğanın büyüklüğünü vurgularken aynı zamanda sahnedeki yakınlık hissini de sağlıyor.

Palet canlı renklerle patlıyor; kumlu kıyının parlak sarıları, suyun soğuk mavi ve yeşil tonlarıyla zahmetsizce birleşiyor ve huzur duyguları çağrıştırırken bir canlılık alt akışı taşıyor. Neredeyse kıyıdaki çimenlerin arasından hafif bir esinti hissedebiliriz, botların gövdesine vuran suyun yumuşak sesini duyabiliriz ve güneşin cildi ısıtmasını hayal edebiliriz. Bu eser sadece bir anı yakalamakla kalmaz, ona hayat verirken, kırsal yaşamın güzellik ve sadeliğini hatırlatır. Van Gogh'un içe dönük bir döneminde yapılan bu eser, renk ve biçim aracılığıyla doğayla derin duygusal bağlantıyı iletme yeteneğini sergileyen eşsiz yeteneğini öne çıkarır.