Bu büyüleyici eserde, bir yağmurlu günün özünü yeşil bir palet aracılığıyla yakalıyor; yeşil tonlarının uyumlu bir şekilde iç içe geçtiği, adeta renklerin kendilerinin nazikçe ağladığını hissediyorsunuz. Görünüm ağırlıklı olarak, hafif rüzgarda dans ediyormuş gibi görünen gür bitkilik ve çitlerle kaplıdır. Bu yeşillerin arasında çiçek renklerinin ipuçları birer birer çıkıyor; yaşam ve neşenin noktalama işaretleri ekliyor. Bir bahçe kulübesi veya küçük bir köy evi olabilir, bu canlı yeşillikten utangaçça ortaya çıkıyor ve yağmurun sessiz bir tanığı oluyor, çatısı ve köşeleri havanın içindeki ince bulanıklıkla yumuşatılıyor.

Kompozisyon, farklı unsurları zarif bir şekilde bir araya getirirken izleyicileri bu huzurlu dünyaya davet ediyor. Yürüyüş yolu ve çiçek tarhlarının yatay çizgileri gözleri sahnenin derinliklerine çekiyor ve karmaşa ile huzur arasında bir denge oluşturuyor. Bir yağmurun yapraklar üzerinde dans ettiğini izlemek veya ıslak toprağın kokusunu hatırlamak gibi geçmişteki anlara taşınıyor. Duygusal etki belirgindir, derin bir huzur yayarken doğanın döngülerinin güzelliği karşısında neredeyse çocukça bir hayranlık uyandırıyor. Bu eser aracılığıyla Amiet, doğanın, huzurun ve geçici anların temalarını zarif bir şekilde harmanlıyor ve bize yağmurlu günlerin sunabileceği sakin güzelliği hatırlatıyor.