Bu huzurlu nehir kıyısı sahnesi, Nangis yakınlarında sakin bir anı yakalıyor; yansıtıcı su ve yumuşak, bulutlu gökyüzü sakin ve huzurlu bir atmosfer yaratıyor. Sanatçının ince fırça darbeleri, ağaçların yoğun yapraklarını sakin akan nehirle ustalıkla birleştiriyor; dallar ve yapraklar, kıyının toprak tonlarıyla kaynaşan mat yeşil tonlarda betimlenmiş. Yalnız bir sandal kıyıda sessizce dinleniyor, insan varlığını rahatsız etmeden ima ediyor; uzaktaki ağaçlar ve hafif bir yapı, manzaraya derinlik ve hafif bir anlatı katıyor.

Kompozisyon, doğanın sessizliğini dinamik dokularla dengeliyor: yapraktaki kalın, dokulu fırça darbeleri gökyüzündeki daha hafif, yumuşak fırça dokuları ile kontrast oluşturuyor. Sıcak okker ve soğuk yeşil tonlarının, yayılmış ışıkla birleşimi, izleyiciyi düşündürücü, neredeyse meditasyon haline davet eden sakin bir ruh hali uyandırıyor. 1880 yılında yapılmış bu eser, Fransız Empresyonizminin doğal ışık ve atmosfer hassasiyetini çağrıştırırken, Barbizon açık hava resim geleneklerinin armonisi ve inceliğini koruyarak, bu dönemdeki manzara resminde bir geçişi ortaya koyuyor.