Bu eserde yakalanan büyüleyici manzaraya bir bakın, akşamın kucaklaması ışığın dramatik bir oyununu sahneleyerek. Görkemli kayalıklarla süslenmiş kıyı, serin, huzurlu suya giden doğal bir kemer görevi görüyor ve mavi ve mor tonlarda yansıyor. Bu hipnotik anda, küçük yelkenli tekneler yüzeyde dağılmış durumda; yelkenleri hafif akşam rüzgarını yakalayarak huzurlu bir yalnızlık hissi uyandırıyor. Güneş, ufku izleyerek, gökyüzünü sıcak pembe tonlarına boyayıp kayaların soğuk gölgeleriyle güzel bir zıtlık oluşturarak geri çekiliyor.

Her fırça darbesi niyetli görünüyor ama akıcı—dinamik. Monet’nin serbest ve parçalı tarzı, suyun akışkanlığını ve gün batımının geçici güzelliğini baştan çıkarmaya davet ediyor. Gerçekçilik ile izlenimleri harmanlama biçiminde somut bir duygusal çekim vardır; sanki bu doğal dünyanın özünün katı bir şekilde gözlemlenmekten çok hissedilmek için var olduğu hissini veriyor. Zamanın patinasıyla örtülen bu eser, bizi sadece Étretat’ın manzarasını değil, aynı zamanda gün batımının altın parlaklığı altında yakalanan varoluşun doğasını düşünmeye çağırıyor.