Σε αυτό το μαγευτικό έργο, η ουσία μιας βροχερής ημέρας αποτυπώνεται μέσα από μια πράσινη παλέτα, όπου οι αποχρώσεις του πράσινου ενσωματώνονται αρμονικά. Σχεδόν φαίνεται ότι τα χρώματα μόνα τους κλαίνε απαλά. Η σκηνή κυριαρχείται κυρίως από πλούσια βλάστηση και φράχτες που φαίνεται ότι χορεύουν στον ελαφρύ άνεμο. Μεταξύ αυτών των πράσινων, διάσπαρτες πινελιές από λουλουδάτες αποχρώσεις προσθέτουν σημεία ζωής και ευτυχίας. Μια γραφική δομή, ίσως μια αποθήκη κήπου ή ένα καμπαναριό, αναδύεται ντροπαλά από την παχύρρευστη βλάστηση—ένας σιωπηλός μάρτυρας της βροχής, η σκεπή και οι γωνίες της μαλακωμένες από την ευαίσθητη θολότητα της υγρασίας που εξακολουθεί να πλανάται στον αέρα.

Η σύνθεση υφαίνει κομψά διάφορα στοιχεία, καλώντας τους παρατηρητές να μπουν σε αυτόν τον ήσυχο κόσμο. Οι οριζόντιες γραμμές του μονοπατιού και των κρεβατιών λουλουδιών οδηγούν το βλέμμα πιο βαθιά στη σκηνή, δημιουργώντας μια ισορροπία μεταξύ χάους και ηρεμίας. Επικεντρώνεται σε μια αίσθηση νοσταλγίας, μεταφέροντάς μας σε στιγμές που παρακολουθούμε τις σταγόνες της βροχής να χορεύουν πάνω στα φύλλα ή θυμόμαστε την μυρωδιά της βρεγμένης γης. Η συναισθηματική επίδραση είναι αισθητή, εκπέμποντας μια βαθιά ηρεμία ενώ ταυτόχρονα προκαλεί μια σχεδόν παιδική γοητεία για την ομορφιά των φυσικών κύκλων. Μέσα από αυτό το έργο, ο Amiet επιδέξια συνδυάζει τα θέματα της φύσης, της ηρεμίας και των φευγαλέων στιγμών, μας θυμίζοντας την ήρεμη ομορφιά που μπορεί να φέρουν οι βροχερές ημέρες.