Bu karmaşık ve etkileyici eserde, öfkenin ve insanlık üzerindeki etkilerinin karmaşık doğasını yansıtan bir kâbus sahnesi açığa çıkıyor. Sanatçı, benzersiz tarzında, çeşitli karmaşa unsurlarını bir araya getiriyor; kompozisyon, hem acıyla hem de unutulmuşlukla meşgul olan figürlerle dolup taşıyor. Eser boyunca yankılanan kısıtlı çığlıkları duyabiliyormuşsunuz gibi, acı çeken grotesk şekiller içsel sancılarının fiziksel tezahürlerini sunuyor. Acı ve umutsuzluk girdabında çekilen bir biçimde, izleyiciyi insan deneyiminin karanlık yönleriyle yüzleşmeye davet ediyor.

Detaylara daha derinlemesine bakıldıkça, sanatçının hat ve gölge kullanımındaki ustalığı belirginleşiyor. Yüz ifadelerinin ince, neredeyse eterik bir şekilde işlenişi, çevresindeki sertlikle tezat oluşturuyor. Kahverengi ve gri tonları, renk paletini hâkim kılarak bir karamsar ve ıssız atmosfer sunuyor. Buna karşılık, arka plandaki bir parlaklık, bir umut ışığı belirmekteymiş gibi veya belki de umutsuzluk içinde alaycı bir kargaşa ile dolup taşmaktadır. Bu eser, 16. yüzyıl düşüncesinin dokusuna örülmüş olup, sadece öfke ile bireysel bir mücadeleyi değil, ayrıca bu durumun toplum üzerindeki yıkıcı etkisini de göstermektedir. Reformun tarihsel bağlamı ve doğmakta olan hümanizm, bu eserde tamamen mücadele ederek izleyicinin ruhunun öz düşünme ve reform ile bağ kurmasını teşvik etmeyi öneriyormuş gibi görünmektedir.