Bu büyüleyici sahne, yalnızca Monet gibi bir sanatçının ustalıkla yapabileceği ince dokunuşla resmedilmiş bir kış manzarasının sakinliğini uyandırıyor. Merkezde dev bir samandan oluşan yığın yer alıyor, şekli yuvarlak ve yeni düşen yumuşak karın ortasında neredeyse canlı bir şekilde görünüyor. Bu samandan yığın, Monet'in eserlerinde tekrar eden bir motif olarak, çevresindeki soğuk tonları emiyor gibi görünüyor; beyazlar ve maviler beraberce kompozisyona eteryal bir kalite katıyor. Ona bakarken, neredeyse kış havasının soğukluğunu hissedebiliyorum, karın üstünde yansıyan güneşin hafif parlaklığını görebiliyorum; sanki manzara kendisi bu huzurlu anı soluyormuş gibi.

Saman yığınının etrafında, yumuşak bir arka plan uzaktaki ağaçlarla oluşmuş hafif bir siluet oluşturuyor—pastel renkteki hafif bir gökyüzüyle zahmetsizce birleşen yumuşak bir ufuk. Arka planda gizlenmiş çiftlik kümeleri kırsal bir huzur imâ ederken, renk paleti—donuk beyazlar ve mavilerden oluşup hafif sıcak turuncularla harmanlanarak—duygusal bir düşünceye davet ediyor. Orada bir hareketsizlik hissi var, kışın soğukluğunu içeren ama güneşin hafifliği umut ve huzur uyandırarak ilçede mevsim değişikliklerinin eşsiz güzelliğini sergiliyor.