Bu portre, derin koyu bir zemin önünde ciddi, neredeyse düşünceli bir adamı tasvir eder; bu da eserin duygusal yoğunluğunu artırır. Konunun ifadesi düşünceli ve ketumdur; öz yansıma ile bastırılmış melankolinin birleşimidir. Resim, gerçekçilik ile empresyonist akışkanlığı harmanlayan dokulu fırça darbeleriyle yapılmış; basit gömleğin kabalığı, yüzün yumuşak ve düşünceli detaylarıyla tezat oluşturur. Mavi, yeşil ve toprak tonlarından oluşan muted bir renk paleti hakimdir; sessiz bir ciddiyet ve derinlik uyandırır, göğüs ve yüze düşen ışık ise melankolik bir enerjiyle titreşir. Kompozisyon sade ama etkileyicidir; figür alanın büyük kısmını kaplar, gölgelerden çıkarak görünmeyen bir ufku düşünür gibi görünür. Samimi, neredeyse itiraf niteliğinde bir atmosfer vardır; izleyiciyi zamanda donmuş kişisel bir an içine çeker.

Tarihi açıdan, bu eser sanatçının daha çok estetik kaygıların ötesine geçerek içsel durumlar ve insan ifadesini derinlemesine keşfettiği bir dönemi yansıtır. Kaba dokular ile ince yüz detaylarının birleşimi, dış sertlik ile iç kırılganlık arasında bir gerilim ortaya koyar; bu da çalışmayı hem psikolojik bir inceleme hem de dokunaklı bir öz-inceleme yapar. Sanatsal önemi biçimden çok uyandırdığı duyguda yatar—sessiz, ağırbaşlı ve derin insani.