Bu ince çizim, bir anne ile bebeği arasındaki samimi anı yakalıyor; sıcaklık ve şefkat yansıtıyor. Sanatçı, yumuşak, akıcı çizgiler ve ince gölgelendirme ile hafif kırmızılar, beyazlar ve toprak tonlarından oluşan zarif bir renk paleti kullanarak figürlere hayat veriyor. Kompozisyonun odağı, annenin sakin profili ve rahatça göğsüne yaslanmış bebek üzerinde; aralarındaki duygusal bağı ve paylaşılan dinginliği vurguluyor. Hafif dokunuşlar ve nazik renk kontrastları huzur ve şefkati hissettirirken, ifadeci ama minimalist bir tarz sahneye tazelik ve doğallık katıyor.

1905 yılında yapılmış bu eser, portresinin empresyonizm ve yükselen modernist hareketlerden etkilendiği 20. yüzyılın başlarına tarihsel bir göndermedir. Sanatçının çizimle renk seçimini birleştiren tekniği, hem biçimin zarafetini hem de kişisel anın mahremiyetini ön plana çıkarıyor. Bu eser, zamansız anne sevgisinin güzelliğine bir adanmışlık olup, zarafet ve sadeliğin ince harmanıyla izleyiciyi sakin ve içten bir dünyaya davet ediyor.