Bu dokunaklı tasvirde, kendimizi bir kadının, derin bir ustalık içerisinde olduğu ince dünyasına çekiliyor buluyoruz. Konu, bir terzi, profilde oturuyor; dikkati, titizlikle bir kumaşı dikerken sarsılmaz bir şekilde devam ediyor. Yüzünün yumuşak hatları, ustaca fırça darbeleriyle yakalanmış, onun çabasını ve direnç hikayesini ortaya koyuyor; yüzündeki her bir çizgi, iş ve sevgi ile ilgili bir hikaye anlatıyor gibi. Saçları düzenli bir şekilde toplanmış, sadeliğini vurguluyor; giysilerinin koyu tonları, elindeki kumaşın yumuşak tonlarıyla güzel bir şekilde zıtlık oluşturuyor. Dikey kompozisyon derinlik hissini artırıyor, izleyicinin yaratıcı yalnızlığın samimi anına sızma hissini yaşamasını sağlıyor.

Buradaki ton paleti ağırlıklı olarak nötr olmakla birlikte, kahverengi ve bejler ile sıcaklık duygusu uyandırıyor ve bir ciddiyet de taşıyor. Van Gogh'un toprak tonları kullanma tercihi sahneye organik bir hissiyat eklerken, ifadeli çizgiler de işinde bir aciliyet ve tutku iletiyor. Bu eser bir duygusal yük taşıyor; işin sessiz onuruna olan takdir duygularını uyandırıyor, günlük eylemlerin derin bir anlam barındırabileceğini gösteriyor. Dönemin bağlamında, bu parça işçi sınıfına artan bir takdirle yankılanıyor; Van Gogh'un sıkça araştırdığı bir tema olarak, bize günlük yaratım eylemi içinde gizli olan güzelliği hatırlatıyor.