Bu eserde yumuşak morlar, yeşiller ve grilerden oluşan muted bir palet kullanılmış; odağında ise soluk çiçeklerin bulunduğu gümüş bir vazo var. Fırça darbeleri ifade dolu ve dokulu; boya kalın ve görünür katmanlar halinde adeta heykeltraşane işlenmiş, vazodaki metalik parlaklık ve narin taç yapraklarını canlandırıyor. Hafif kontrastlar, çiçeklerin soyut ve karanlık bir fondan nazikçe yükseliyormuş gibi görünmesini sağlıyor; bu da sakin bir gizem ve içe dönüklük hissi uyandırıyor.

Eser içe dönük bir dinginlik yayıyor; soğuk tonlar ve gevşek empresyonist teknik, izleyeni zaman içinde donmuş bir anı hissetmeye davet ediyor. Kompozisyon basit ama güçlü; vazo merkezde, belirsiz bir zeminde konumlanmış ve çevresinde ortamı ima eden ancak netleştirmeyen gölgeli şekiller var. Bu, 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl başı Fransız resminde dokunun ve atmosferin keskin netlikten önce geldiği, görsel doğruluktan çok duygusal rezonansın önemsendiği sanatsal ruhu yansıtıyor.