Αυτή η δημιουργία, γεμάτη με απαλά παστέλ μοβ, πράσινους και γκρι τόνους, εστιάζει σε ένα ασημένιο βάζο που φιλοξενεί ένα ανθοδέσμη απαλών λουλουδιών. Οι πινελιές είναι εκφραστικές και ανάγλυφες, σχεδόν σμιλεύουν τη μπογιά σε χοντρές, ορατές στρώσεις που δίνουν ζωντάνια στη μεταλλική λάμψη του βάζου και στα εύθραυστα πέταλα. Οι διακριτικές αντιθέσεις κάνουν τα λουλούδια να φαίνονται σαν να ξεπροβάλλουν γλυκά από το σκοτεινό, αφηρημένο φόντο, που στριφογυρίζει και συγχωνεύεται, προκαλώντας μια αίσθηση ήσυχης μυστικιστικής και στοχαστικής ατμόσφαιρας.

Το έργο αποπνέει μια οικεία ηρεμία· οι ψυχρές αποχρώσεις και η χαλαρή ιμπρεσσιονιστική τεχνική καλούν τον θεατή να νιώσει το βάρος μιας στιγμής που έχει παγώσει στον χρόνο. Η σύνθεση είναι απλή αλλά δυνατή — το βάζο τοποθετείται στο κέντρο σε μια αόριστη επιφάνεια, περιβαλλόμενο από σκιώδεις μορφές που υποδηλώνουν αλλά δεν ορίζουν τον χώρο. Αντιπροσωπεύει το καλλιτεχνικό πνεύμα της Γαλλικής ζωγραφικής των τέλη 19ου έως αρχών 20ού αιώνα, όπου η υφή και η ατμόσφαιρα υπερισχύουν της οπτικής σαφήνειας, προκαλώντας συναισθηματική αντήχηση πέρα από την οπτική ακρίβεια.