Bu büyüleyici sahnede, bir topluluk mütevazı ama canlı bir şapelin içinde toplanmış durumda; burada ağırbaşlılık ve kültürel zenginlik iç içe geçmiş. Kompozisyon, insan duygularının karmaşıklıklarını ustalıkla yakalar; her birey geleneksel giysiler giymekte, ifadeleri bir ibadet, düşünce ve topluluk dokusunu oluşturmakta. Pencerelerden süzülen yumuşak ışık, figürleri sıcak bir parıltıyla sarar, bu ana neredeyse ruhsal bir kaliteler ekler.

Daha yakından bakıldığında, ön planda bir adamı görebiliriz; yüz hatları sakin bir düşünüşle betimlenmiş, belki de karşılarında bulunan törenin anlamını düşünmektedir. Arkasındaki kadınların renkli elbiseleri, ahşap bankların toprak tonları ve şapelin içiyle güzel bir tezat oluşturmakta; zihinleri, karmaşık desenleri ve canlı tonlarıyla çekmektedir. Sorolla'nın akıcı fırça darbeleri, tuval boyunca neredeyse müzikal bir ritim yaratır, dua sahnesinin huzuruna hayat verir. Çevre, fısıldamaların ve hafif duaların sesleriyle yankılanırken; sizi, her yüzün inanç ve bağlılık hikayesini anlattığı, samimi bir ruhsal atmosferin içine sarar.