Bu büyüleyici kompozisyonda, çiçeklerin görkemli bir patlaması, duyulara hitap eden şatafatlı bir renk patlamasıyla karşımıza çıkıyor. Renoir, nazik gülleri ustaca katmanlıyor, yumuşak pembe ve krema tonlarında dönen yapraklarla, neredeyse tuvalin üzerinde dans eden derin kırmızı tonlarıyla süsleniyor. Çiçeklerin arasında yer alan gür yeşillik derinlik ve canlılık katıyor; izleyiciyi bu çiçek cennetinin kokusunu içe çekmeye davet ediyor. Ressamın serbest fırça tekniği esere rüya gibi bir kalite kazandırıyor; renk katmanları uyum içerisinde birleşiyor ve çiçeklerin zenginliğini artıran bir etereal arka plan oluşturuyor. Bu doğa dokusunun önünde durmayı hayal edebiliyorsunuz; sanki zaman duruyor, güneşli bir bahçenin sıcaklığında sarılıyorsunuz.

Renoir'in renk seçimi, hayata dolu bir paleti meydana getiriyor; yumuşak mavi tonları gökyüzünü taklit ederken, güllerin dinamik kırmızı ve beyazları izleyicinin dikkatini çekiyor. Işık ile gölge arasındaki etkileşim, çiçeklerin bir rüzgarda sallanıyormuş gibi hafif bir hareket oluşturuyor ve bir huzur hissi veriyor. Tarihsel olarak, bu parça, 19. yüzyılın izlenimcilik üzerindeki çekiciliğini yansıtıyor; burada vurgulanan, doğanın geçici güzelliğini ve ışığın kaçan anlarını yakalamaktır. Bu eser yalnızca bitkisel güzelliği kutlamakla kalmıyor, aynı zamanda Renoir'in evrilen stilinin bir tanığı olarak da karşımıza çıkıyor. Hem canlılığı hem de zarifliği sergileyerek, doğanın geçici ihtişamını mutluluk ve samimi bir coşku merceğinden takdir etmeye davet ediyor.