Bu duygusal sahne, çıplak ayakla kırsal bir zeminde oturan genç bir kızı betimliyor; çevresi, devrilmiş bir sepetten taşan renkli çiçeklerle dolu. Sanatçının ince fırça darbeleri, çiçeklerin detaylı dokusunu ve kızın sade elbisesinin yumuşaklığını hayata geçiriyor. Kızın elinde tuttuğu tek bir çiçeğe yoğunlaşması, izleyiciyi sakin ve masum bir düşünce anına davet ediyor. Arka planın sade dokusu, pütürlü duvarı ve hafif gölgeleri, canlı çiçek paletiyle güzel bir kontrast oluşturuyor ve nazik atmosferi artırıyor.

Kompozisyon dengeli ama resmi değil; dağılmış çiçekler organik bir ritim yaratarak gözün tuval boyunca akmasını sağlıyor. Yumuşak, doğal ışık kızın üzerinde nazikçe dolaşıyor, ifadesindeki ince detayları ve yaprakların dokusunu vurguluyor. Duygusal olarak, bu tablo huzurlu bir yalnızlığı ve basit anlarda bulunan nazik sihri çağrıştırıyor. Tarihsel olarak, 19. yüzyıl gerçekçiliği ve samimi tür sahnelerine odaklanan bu eser, günlük yaşamın güzelliğini ince ve içten bir bakışla vurguluyor.