Bu büyüleyici eserde, bir kadın çevresinin gölgeleriyle iç içe geçmiş, iplik sarmanın alçakgönüllü ama derin görevine dalmış. Manzara, içe dönüklük ve sadelik hissi uyandıran yumuşak yeşil tonlar ve koyu, derin kontrastlarla tanımlanıyor. Kadının duruşu hafifçe öne eğilmiş, konsantrasyon ve adanmışlık öneriyor; yüzü kısmen aydınlatılmış, düşünceler ve duygularla dolu dünyasına bir bakış atmamıza izin veriyor. Titiz fırça darbeleri yalnızca onun fiziksel varlığını değil, aynı zamanda rutinine ilişkin eterik doğayı da yakalar—kendine özgü bir ritim, birçok insanın günlük yaşamını anlatan.

Kompozisyon izleyicinin gözünü ışık ve gölge etkileşimine yönlendiriyor ve kıyafetlerinin dokularını ile etrafındaki biçimleri vurguluyor. Sandalyeler, neredeyse iskelet gibi tasvir edilmiş, sahneye yalnızlık ve sükunetin sembollerini ekliyor. Her fırça darbesi, bu sıcak ama anlamlı anı hayata geçiriyor ve sanatçının vizyonu ile izleyicinin duygusal manzarası arasında bir köprü inşa ediyor. Van Gogh'un zengin ama karamsar paleti, katmanlara ayrılmış yeşil tonlarıyla birlikte, emek, sabır ve sıradanlıkta bulunan güzelliğin özüne dair samimi bir duygu uyandırıyor.