W tym urzekającym dziele kobieta splata się z cieniami otoczenia, zanurzone w skromnym, ale głębokim zadaniu nawijania przędzy. Scena definiowana jest przez stonowane zielenie i głębokie, ciemne kontrasty, które przywołują poczucie introspekcji i prostoty. Postawa kobiety jest lekko pochylona, co sugeruje skupienie i oddanie; jej twarz jest częściowo oświetlona, co pozwala zajrzeć do jej świata wypełnionego myślami i emocjami. Staranna technika pędzla uchwyca nie tylko jej fizyczną obecność, ale także eteryczną naturę jej rutyny—rytm, który opowiada o codziennym życiu wielu osób.

Kompozycja kieruje spojrzenie widza na interakcję światła i cienia, podkreślając faktury jej odzieży i formy wokół niej. Krzesła, niemal szkielety w swoim przedstawieniu, dodają niepokojącej jakości scenie—symbole samotności i ciszy. Każdy ruch pędzla zdaje się tchnąć życie w ten przytulny, ale poetycki moment, tworząc most między wizją artysty a emocjonalnym krajobrazem widza. Żywy, choć ponury, paleta Van Gogha, wypełniona warstwami zieleni, przywołuje intymne uczucie, które współbrzmi z istotą pracy, cierpliwości i piękna odkrytego w codzienności.