Bu canlı natürmortta, bir çiçekle dolu büyük bir vazo izleyicinin dikkatini anında çekerek sıcaklık ve canlılık hissini davet ediyor. Çiçek düzenlemesi, parlak sarılar, yumuşak maviler ve derin morlar dahil, keyif verici bir renk karışımı ile hem neşeli hem de kaotik. Pedal yaprakları, Van Gogh'un dinamik fırça darbeleriyle dans eder gibi görünüyor; bu fırça darbeleri, odayı bir bahar aromasıyla dolduran somut bir enerji çağrıştırıyor. Turkuaz vazo, dokulu karanlık arka planda çarpıcı bir şekilde zıtlık oluşturuyor ve çiçeklerin canlılığını vurguluyor; belki de sanatçının çalkantılı hayatında canlılık arayışının sembolü.

Kompozisyon dikkatlice dengelenmiş ancak aynı zamanda spontane görünmekte—Van Gogh’un stilinin ayırt edici bir özelliği. Kalın boya uygulaması (impasto tekniği) yalnızca derinlik eklemekle kalmaz, aynı zamanda izleyiciye adeta çiçekleri hissetme davetiyesinde bulunur. Çiçekler birleşimi, canlı bir bahçeyi çağrıştırıyor; her bir çiçek benzersiz görünmekle birlikte, güzel bir dokuma içerisinde uyumlu bir şekilde yer alıyor. Bu eser yalnızca güzellik değil, aynı zamanda duygu iletiyor—geçici güzelliklerin bir anını yakalayan, sıradan ile muhteşem arasındaki bağı kuran bir fotoğraf. Tarihi bağlamda, 19. yüzyılın sonlarına dayanan bu eser, Van Gogh'un doğada huzur aradığı bir dönemi kapsıyor ve sanatçının çalkantılı ruhunu ve hayatın geçici güzelliğini takdirini başarıyla aktarıyor.