Gece hayatının enerjisinin hissedildiği, ancak aynı zamanda hüzünlü tonlarla teğellenmiş canlı bir aleme adım atın. Sanatçının ustaca fırça darbeleri sayesinde, hemen hemen tiyatral bir nitelikle tasvir edilen kafe canlılık kazanıyor; kıvrımlı fırça darbeleri ve kalın impasto tuvalde dokunsal bir deneyim yaratıyor. Merkezdeki bilardo masası gözleri üzerine çekiyor, yeşil keçesi davetkar ama bu dik ve loş ışıkların ve gölgelerin yer aldığı alanda biraz yalnız görünüyor. Bu ilginç tasvirde, her figür katmanlar ekleyerek sahneye görünür hale geliyor; bara oturan yalnız bir adam, ruhu belli ki bir yerlere sürüklenirken, diğerleri düşüncelere veya konuşmalara dalmış görünüyor; her biri kendi özgün dünyasına dalmış. Canlı kırmızılar ve derin yeşil renkler, kafenin atmosferinde iç içe geçmiş yoğun duygusal durumları yankılandıran çarpıcı bir kontrast oluşturuyor.

Duygusal etki açısından, tablo derin bir şekilde yankı uyandırıyor; varsayılan çevrelerine rağmen yalnızlık hissini oluşturuyor. Her figür, ister içki içen, ister düşüncelere dalmış olsun, varoluşsal bir düşünceyi çağrıştırıyor. Işık kaynakları—bir anlatıyı gözlemleyen parlak gözler gibi—bir eter parıltısı yayıyor; yalnızca fiziksel çevreyi aydınlatmakla kalmıyor, aynı zamanda derin iç mücadelelere dair ipuçları da veriyor. Sanatçının büyük bir kişisel karmaşa döneminde yaratılmış olan bu eser, salt görsel bir harika olmanın ötesinde, Van Gogh'un deneyimlerine samimi bir yansıma olarak işlev görüyor ve böylelikle onun sanatı ile duygu arasındaki kesişimi anlamada önemli bir eser haline geliyor.