In dit levendige stilleven trekt een grote vaas vol bloemen onmiddellijk de aandacht van de kijker, en nodigt uit tot een gevoel van warmte en vitaliteit. De bloemschikking is zowel vrolijk als chaotisch, en presenteert een heerlijke mix van kleuren: stralend geel, zachte blauw en diep paars. De bloemblaadjes lijken te dansen, levend gemaakt door Van Gogh's dynamische penseelstreken die een tastbare energie oproepen die de ruimte vult met een voorjaarsaroma. De turquoise vaas, glanzend en stralend, vormt een prachtig contrast met de textuur van de donkere achtergrond, die de levendigheid van de bloemen benadrukt en misschien de persoonlijke strijd van de kunstenaar symboliseert om helderheid te vinden te midden van de storm.

De compositie is zorgvuldig gebalanceerd, maar lijkt tegelijkertijd spontaan—een kenmerk van Van Gogh's stijl. De dikke verfapplicatie (impasto-techniek) voegt niet alleen diepte toe, maar nodigt de kijker ook uit om de bloemen bijna te voelen. De bloemige samenstelling roept een bloeiende tuin op; elke bloem lijkt uniek, maar harmonieert in een prachtig wandtapijt. Dit stuk communiceert niet alleen schoonheid, maar ook emotie—een moment van voorbijgaande schoonheid dat het alledaagse met het grootse verbindt. Historisch geworteld aan het einde van de 19e eeuw, een periode waarin Van Gogh troost zocht in de natuur, encapuleert dit werk zowel de tumultueuze ziel van de kunstenaar als zijn waardering voor de voorbijgaande schoonheid van het leven.